Wie groter wordt leert door.

Mei is al heel lang geleden.
Inmiddels is het november, en ik ben een week geleden negen maanden geworden en al véél groter dan de foto die hier rechts op dit blog staat. Eerlijk gezegd denk ik dat mijn baasjes mijn log een beetje verwaarlozen, snap jij dat nou?
Er is toch meer dan genoeg tijd tussen het rennen, springen, met ballen en takjes gooien en weer rennen door?...

Het nieuwste van het nieuwste is de ballon.
Dat zijn rare bolle dingen die op ballen lijken maar het niet zijn. Ze blijven heel lang in de lucht hangen en als ze dan neerkomen en je zet je tanden erin dan doen ze heel hard PANG! Ontzettend gemene dingen dus.
Tussen die verschikkelijke dingen ligt mijn eten.

De theorie van Tylani is dat ik dan wen aan de stomme ballonnen en aan de harde knallen die straks komen als het nieuwjaar is.

Kan ze me niet gewoon een touw geven om mee te spelen...

Natuurvriend

Wij zijn onderdeel van de natuur.
IK ben onderdeel van de natuur.
We moeten de natuur, onze omgeving opruimen.
Zo ook dode blaadjes bij planten, die horen niet bij een levende plant.
Ach als ik toch bezig ben, waarom haal ik niet alvast de half-levende blaadjes weg, zo vaak ben ik hier niet.
Zo, de pappa en mamma van Nanne zullen nu wel heel trots op mij zijn =)

Maar waarom Nanne mij nou telkens van mijn werk afleid met zo'n stom touw....

Uit.

Hij was groot en zwart.
Oud ook.
En groot.
Eerst vond ik hem maar eng, maar toen ik eenmaal een beetje aan hem gesnuffeld had was hij best oké. Ik sprong en rende om hem heen.
Blafte, likte aan zijn oren.
Rende nog maar wat rondjes om hem heen.

Maar hij wilde niet.
Hij wilde niet eens spelen!
Wilde veel liever aan de blaadjes en de grassprietjes op de grond snuffelen.
Nou ja.
Saai hoor.

Maar ik gaf niet op.
Ik bleef rennen, springen en in zijn oren bijten.
Uiteindelijk gaf hij toe, en heeft hij twee rondjes met me gerend.
Twee rondjes maar!
Ik vind die jonge hond van de vriendin van Tylani toch leuker.

In het park kwamen we een oude man tegen met een evenoude labrador.
Alle angsten dat Maylinn nog niet genoeg met honden gesocialiseerd zou zijn waren overduidelijk ongegrond. Geweldig om te zien hoe zij probeerd een oude reu te overtuigen van de lol van spelen...

Dramaqueen.

Laat me niet alleen!
Nee!
Zie je dan niet dat er niets aan is zo heel alleen?
Ik wil naar jou!
Bij je voeten liggen, je tenen likken, geknuffeld worden.
Ik wil best liggen en slapen hoor, maar wel bij jou.
Daar.
Zeker niet hier.
O nee.
Vooral niet hier.
Hier ben ik alleen.
Alleen en vast.
Aan een nare, nare riem.
En jij bent helemaal daar.

Als ik nu heel hard jank, kom je dan?
Als ik dan nog harder jank, kom je dán?
Kom nou!
Ik wil dat je kóhóhómt!
Waarom ben je zo ver weg?

Drie meter is echt veel te ver weg...

Ik moet alleen aan de riem leren liggen.
Tylani en Nanne zijn heel standvastig en vastbesloten niet te reageren op mijn pogingen hun aandacht te trekken. En ik doe nog wel zo mijn best!
Flauw hoor..

Dromeland.

Hik.
Hik Hik Hik HIK.
Hik. Hips.
Hips. Hips.
Hik.

Ik hik in mijn slaap.
Dat is heel normaal voor jonge hondjes.

Waarom dat nou zo grappig is dat mijn baasje voor mijn bench moet komen zitten kijken en me wakker maken...

Vier voeten

Wat zijn ze groot. Er zijn bruine, zwarte, witte, grijze en gevlekte.
En GROOT!
En ze snuffelen, met een neus die net zo groot is als ik totaal ben, en ze blazen ermee naar me.
Ow had ik al gezegd, HEEEEEEL GROOT!
Wat zijn dit voor een rare beesten?

He? Wat is dat nou? Dat Tylani ze nou aait en borstelt, ok.
Maar ze gaat erop zitten. Stel je voor er helemaal bovenop zitten! Brrr veel te hoog voor mij.
Ow, ze gaat alleen maar een beetje rondjes rijden, wat saai.

He, zand! Dat is leuk, daar kan je lekker in graven. Vooral onder het hek graaft het wel lekker, maar ik mag van Nanne niet eens die grote zandbak in, wat flauw.
Ik ben helemaal niet bang voor die grote viervoeters hoor Nanne, ik kan ze best aan!

Ik vraag me af hoeveel van die grote viervoeters er rondlopen, maar dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Zolang ik ze maar niet tegenkom bij mijn huis, dan pak ik ze!

Vasthoudend.

Lamelos!
Zie je dan niet dat ik dáár heen wil?
Lame nou lóhós!
Ik ga heel heel hard die kant op rennen, dan laat je me vanzelf wel los.
Misschien laat je me wel per ongeluk los, en dan ben ik er lekker toch.

Laat. Me. Los.
Wat nou 'stil zijn', ik moet je toch op de een of andere manier duidelijk maken dat ik naar dat bakje kattenvoer toewil?...

Actief.

Onder het kopje: 'Oei! Ik groei!' plaatsen mijn baasjes elke week mijn vorderingen.
Om de een of andere reden willen ze daar ook graag een foto bij hebben.
Ik heb een eigen foto mapje dat 'Maylinn Yente's dressoir' heet.
Elke week zetten ze me voor dat dressoir -een idee wat ze nog gestolen hebben ook, van een andere Stabij die op een bankje moest staan- en dan zie je op de foto's hoe ik groei.

Tylani verstopt zich dan met een fototoestel achter de bank en Nanne moet er dan voor zorgen dat ik stilsta.
Hallo!
Stilstaan?!
Terwijl er een hele wereld te onderzoeken is?...

Nanne probeert het dan met snoepjes.
Ha! Daar ga ik dus echt niet voor stilstaan hè. Ik klim op en over hem om bij het zakje te komen waarin hij ze bewaard.
Stilstaan...
Echt wel niet!

(en dat ziet er dan ongeveer zo uit:)

Waf Woef Waf Friewaf StaWaf Kef Woef

Waf Woef Waf Friewaf StaWaf Kef Woef TylaKef NanKef Waf Waf Kef Woef Kef Waf Poot*

*In het nederlands:
Welkom op mijn weblog. Ik ben Maylinn Yente, een Friese Stabij. Sinds 31 maart 2007 woon ik in de grote stad bij Tylani en Nanne.
Op deze weblog zal ik mijn avonturen bijhouden en laat ik zien hoe ik groei. Mijn baasjes zullen hier ook af en toe wat foto's van mij plaatsen.

Veel leesplezier

Waf en poot van Maylinn Yente